Steppenwolf

Öteden beri Türk siyasi tarihinde iktisadi durum ile siyasi tercihler arasında dolayımsız bir ilişki oldu. Refah ölçütü sanayi ve ticari gelişime bağlı olan, ne kuzeydeki ne de güneydeki komşularına benzer şekilde yer altı kaynaklarının cömert getirilerine dayanmayan Türk ekonomisi, siyasi otoritenin verdiği kararlardan öylesine duyarlıydı ki, siyasi otoritenin mi ekonomi politikasını, yoksa ekonomik realitenin mi siyasi otoriteyi tahkim ettiği konusu hep tartışma yarattı. Ne var ki, siyasete yön verenin ekonominin iplerini ellerinde tutanlar olduğu, toplumun genel geçer ekonomik durumunun son tahlilde siyasetin özünü hep belirlediğini savunmak, sanırım bugün birçok araştırma şirketinin de ortaya koyduğuna paralel şekilde daha kolay.  Bu realite, ülkenin tek parti yönetimiyle geçirdiği yıllarda bile hakimdi. Söz konusu yıllarda ilk küresel iktisadi krizin yarattığı ekonomik daralma, özellikle perifer ülkelerde siyaseti marjinalize ediyorken, Türkiye örneğinde karşılığını söz

Bugün Siyasal İslam siyasetini yürütenlerin temcit pilavı gibi ısıtıp ısıtıp gündeme getirdikleri mağduriyet söylemi, söz konusu dönem Erken Cumhuriyet olduğunda gerçek bir “gadre uğramışlık” psikozu içinde düşünülebilirdi. Saltanat kurumunun değilse de, hilafetin ilgası (Ya da hukuken konuşursak, son Halife müzisyen ve ressam Abdülmecid‘den alınıp Meclis uhdesine bırakılması) ile başlayan ve İstiklal Mahkemeleri’nde gerçekleşen hukuk dışı yargılamalarla dozunu arttıran, beri yandan 1921 Teşkilat-ı Esasiye’nin temel aksiyomları olan adem-i merkeziyetçilik ve devletin dininin İslam olduğu vurgusunun 1924 ile birlikte terk edilerek laik ulus devlet diktasına dönüşmesi karşısında İslamcılarla yaşanan gerilimler, devlet karşısında kümelenen bu gruba meşru bir mağduriyet alanı yaratıyordu. Kutsal mazlumluğun inşası diyebileceğimiz bu ilk dönemde modernite ve gelenekselin çatısması kendisini bazı simge olaylar vesilesiyle ekspoze ediyordu. Bunlardan biri Şapka Kanunu’nun uygulanması id